بیماری کاردیومتابولیک

بیماری کاردیومتابولیک چیست؟

بیماری کاردیومتابولیک اولین بار توسط محققی به نام Pescatello در مقالات فیزیولوژی مطرح گردید.او مجموعه ای ازبیماری ها شامل فشارخون بالا، سطح غیرطبیعی چربی خون، بالا بودن میزان انسولین خون (هایپراینسولینمیا) و عدم تحمل  گلوکوز که در نهایت منجر به بیماری قلبی – عروقی و دیابت  نوع 2 می شوند را به عنوان بیماریهای کاردیو متابولیک توصیف کرد.
او در تحقیقات خود مشاهده کرد که با افزایش اندکی در میزان غذای دریافتی روزانه، افزایش وزن و چاقی در افراد رخ می دهد، که ممکن است به دلیل اهمیت بیشتر نقش میزان فعالیت بدنی نسبت به میزان انرژی دریافتی در چاقی افراد باشد.
او این فرضیه را مطرح کرد که، افزایش اندک تا متوسط در فعالیت بدنی می تواند به طرز معنی داری در افزایش سطح سلامت افراد نقش داشته باشد.  این کارکرد شامل جلوگیری از مشکلات قلبی – عروقی و دیابت می باشد که می تواند بدون هدف قرار دادن جلوگیری از افزایش وزن و چاقی باشد.
اخیراً واژه کاردیومتابولیک، در جهت  توصیف ارتباط بین علم شناخت سیستم قلبی – عروقی و بیماری دیابت و همچنین توجیه مداخلات  دارویی در جهت کاهش عوارض متابولیک و قلبی – عروقی استفاده می شود.

مداخلات دارویی مطلوب برای بیماری های کاردیومتابولیک کدام است؟

درمان های دارویی مناسب برای بیماری های کاردیومتابولیک، افزایش وزن و چربی های شکمی، کلسترول  LDL وتری گلیسیرید را کاهش و باعث افزایش کلسترول HDL می شوند.
این درمان ها همچنین کاهنده فشارخون می باشند و میزان مقاومت به انسولین را در بدن کاهش و میزان تحمل گلوکز را بهبود می دهند.
درمان های استاندارد طلایی به منظور کاهش میزان وقوع عوارض قلبی – عروقی و همچنین کم شدن سرعت پیشرفت بیماری دیابت و کاهش پایدار سطح  HbA1c در خلال مطالعات بالینی دوسرکور و کنترل شده توسط دارونماها به اثبات می رسند.
این درمان ها در صورت نداشتن عوارض جانبی و یا تداخلات دارویی با دیگر داروها، میزان مقبولیت بالاتری خواهند داشت.
اخیراً درمانهای دارویی متعددی برای بیماری های کاردیومتابولیک وجود دارد.

منبع:

https://onlinelibrary.wiley.com/doi/pdf/10.1002/pdi.909